ஜப்பானுக்கு வெளியே அதிகம் கவனம் பெறாத எழுத்தாளர் யோகோ சுஷிமா (Yūko Tsushima). ஜப்பானியத்தனம் இல்லாத ஜப்பானிய படைப்பாளி என்பதால் மேற்குலகம் அவரைப் பெரிதாகக் கண்டுகொள்ளவில்லை. சர்வதேசப் பதிப்பாளர்கள் சிறந்த இலக்கியப் படைப்புகளை விடவும் புத்தகச்சந்தையில் விற்பனைக்கான அதிக சாத்தியமுள்ள படைப்புகளையே தேர்வு செய்கிறார்கள். அதற்கு ஜப்பானியதனம் அவசியமானது. அது முரகாமியிடம் இருக்கிறது. சுஷிமாவிடம் இல்லை. 2016ல் மறைந்துவிட்ட சுஷிமாவின் எழுத்துகள் தனித்து பேசப்பட வேண்டியவை.
ஜப்பானிய இலக்கிய உலகம் யோகோ சுஷிமாவைக் கொண்டாடுகிறது. அவர் பல்வேறு இலக்கியப் பரிசுகளைப் பெற்றிருக்கிறார்.. 1980களில் அவரது சில படைப்புகள் ஆங்கிலத்தில் மொழிபெயர்க்கபட்டு வெளியாகியுள்ளன. ஆனால் அதிகம் கவனம் பெறவில்லை.
ஜப்பானுக்கு வெளியே என்னைக் குறைவாகவே வாசிக்கிறார்கள். காரணம் நான் செர்ரி பூக்கள் மற்றும் கிரிஸான்தமம் பற்றி எழுதும் ஜப்பானியப் படைப்பாளியில்லை என்று வேடிக்கையாகச் சொல்கிறார் சுஷிமா
தனித்து வாழும் பெண்களின் வாழ்க்கையே அவரது கதையுலகம். அதிலும் ஒற்றைத் தாயாகக் குழந்தையைக் கவனித்துக் கொண்டு வாழும் பெண்ணைப் பற்றியே அதிகம் எழுதியிருக்கிறார்.
பிரசவம் மற்றும் குழந்தை வளர்ப்புக் குறித்த பெரும்பான்மை ஜப்பானியச் சொற்கள் ஆண்கள் உருவாக்கியவை. அவற்றை நான் மறுஉருவாக்கம் செய்திருக்கிறேன். என் படைப்பு உதிரக்கறை படிந்தது என்கிறார் சுஷிமா.
தனது வாழ்க்கை அனுபவங்களை முதன்மைப்படுத்தி எழுதும் அவர் தனது நாவலில் குழந்தைக்கு எப்போது பால் கொடுக்க வேண்டும். எவ்வளவு பால் குடிக்கும். குழந்தையின் அழுகைக்கு என்ன பொருள் என்பதற்கான அட்டவணை ஒன்றையும் தனது கதையோடு இணைத்து வெளியிட்டிருக்கிறார்.
நெரிசலான அடுக்குமாடி குடியிருப்பில் தனியாக வசிக்கும் பெண், தந்தையைப் பற்றிய அவளது நினைவுகள். சிணுங்கும் குழந்தை, புறஉலகின் யதார்த்தம் துரத்தும் போது அதிலிருந்து தப்பிக்கத் தானே உருவாக்கிக் கொள்ளும் மாற்று உலகம் இவையே அவரது கதைகளில் தொடர்ந்து இடம்பெறுகின்றன. ‘
அவரது கதை ஒன்றின் திடீரெனக் கடலைப் பற்றிய நினைவு வந்த பெண் தனது இரண்டு குழந்தைகளையும் கடலைக் காட்டுவதற்காக அழைத்துச் செல்கிறாள். அங்கே அவள் காணுவது கடலை அல்ல. திறந்தவெளி குப்பை மேடு போலிருக்கும் கடற்கரையை . அந்தக் கடலும் கடற்கரையும் பிள்ளைகளுக்குப் பிடிக்கவில்லை. அத்தோடு அவர்கள் சிறுநீர் கழிக்க வேண்டும், தொடர்ந்து நடக்க முடியாது. இந்த அவஸ்தைகள் அவளது ஆசையை அர்த்தமற்றுப் போகச் செய்கின்றன.
அவரது எழுத்து எப்படியிருக்கும் என்பதற்கு இந்த ஒரு பத்தியே சாட்சி
பிரவசத்திற்காக பொதுமருத்துவமனைக்கு செல்லும் பெண்ணின் உணர்ச்சிகளை விவரிக்கும் பகுதியிது.
“The pain made her think of the pressure of ocean depths. She had heard that when a deep-sea fish is hauled rapidly to the surface the change in pressure causes its body to blow up and burst like a balloon. She felt exactly as if such a deep-sea fish were in her belly. It seemed to want to bring all the surrounding pressure to bear on its small body until it hardened and sank, deeper and deeper. She must stay quite still and withstand the pressure or her own body would be sucked down by it too.” Takiko waits patiently until the pain leaves her, then she strides on. Within moments, she is repaid for her endurance with great beauty: “As she turned to the right, all of her was bathed in the direct light of the morning sun for the first time that day. It was a dazzling light. The city streets spread out at her feet and the dawn sky spread above, faintly pink . . . No one was aware of her joy at this instant—not her mother, not her father, not a soul. She didn’t think there could be any moment more luxurious than this
-from Woman Running in the Mountains
மகிழ்ச்சியான பெண்களைப் பற்றி நான் ஒருபோதும் எழுதவில்லை. மகிழ்ச்சிக்காக ஏங்கும் பெண்களைப் பற்றியே எழுதியிருக்கிறேன் என்கிறார் சுஷிமா.
Territory of Light மூன்று வயது மகளுடன் அடுக்குமாடி குடியிருப்பு ஒன்றில் வாழும் பெண்ணின் கதை. அதில் அந்த வீடு வெளிச்சமாக இருப்பதைப் பற்றி எழுதுகிறார்
the apartment was filled with light at any hour of the day. The kitchen and dining area immediately inside had a red floor, which made the aura all the brighter, I felt like giving myself a pat on the head for having managed to protect my daughter from the upheaval around her with the quantity of light. ஒளி தான் அவருக்கு மகிழ்ச்சி அளிக்கிறது. பாதுகாப்பு உணர்வை ஏற்படுத்துகிறது.
வெளிச்சம் பரவுவது போலவே நிதானமாக, மௌனமாகத் தனது எழுத்துக்களில் ஒளிர்கிறார் யோகோ சுஷிமா