நூலகத்தில் ஆண்டுக்கு ஒரு முறை விழா நடப்பது வழக்கம். அந்த நாளில் சிறப்புரைக்காகத் தமிழ் அறிஞர்கள் எவரையாவது அழைப்பார்கள். அன்று புத்தக அறிமுகம் செய்து வைக்கும் சிற்றுரைகளும் நடைபெறும். நூலகப்பணியாளர்கள் மற்றும் புரவலர்கள் கௌரவிக்கப்படுவார்கள்.
அப்படி ஒரு விழா நடக்கும் போது நீண்டகால வாசகர் ஒருவருக்குப் பாராட்டுச் செய்யலாம் என்ற யோசனையைச் சொன்னேன். நூலகர் அதை உடனே ஏற்றுக் கொண்டார்.
எந்த ஆண்டு முதல் உறுப்பினராக இருக்கிறார்கள் என்பதுடன் எவ்வளவு ஆண்டுகள் தொடர்ந்து நூலகத்திற்கு வருகை தருகிறார்கள் என்பதையும் வைத்து இருவரை நூலகர் தேர்வு செய்திருந்தார். அவர்களில் ஒருவர் உடல்நலமில்லை எனவே கலந்து கொள்ள இயலாது என்றார்.
ஆகவே ரத்தினசாமி என்ற நீண்டகால வாசகருக்குப் பாராட்டு விழா நடத்துவது என்று முடிவு செய்தார்கள்.
இதைப்பற்றி ரத்தினசாமியிடம் சொன்னபோது “அதெல்லாம் எதுக்கு“ என்று மறுத்தார்.
“நாற்பது வருஷமா லைப்ரரிக்கு வந்துட்டு இருக்கீங்க. இது சாதாரண விஷயமில்லை சார். உங்களை கௌரவப்படுத்துவது எங்களுக்குப் பெருமை“ என்றார் நூலகர்
ரத்தினசாமி ஒத்துக் கொள்ளவில்லை. ஆனால் நாங்கள் விடாப்பிடியாகச் சொல்லியதால் ஏற்றுக் கொள்வதாகவும் தன்னைப் பேசச் சொல்லக்கூடாது என்றும் நிபந்தனை விதித்தார்.
“உங்க இஷ்டம்“ என்று நூலகர் சம்மதித்தார்
நூலக விழா அன்று நூலகத்தை வண்ணக்காகிதங்கள் ஒட்டி அலங்காரம் செய்திருந்தார்கள். நூலகத்திற்கென்றே எப்போதும் ஒரு வாசனையிருக்கிறது. அது மாறவே மாறாது. அது போலவே எவ்வளவு வெளிச்சம் வந்தாலும் நூலகத்தின் அரையிருட்டு மறைவதேயில்லை.
அலங்கரிக்கப்பட்ட பிறகு நூலகம் புதிய தோற்றம் கொண்டிருந்தது. பண்டிகை நாளில் வீடு புதிதாக மாறிவிடுவதைப் போன்ற ஆச்சரியமது. வழக்கமாக நூலகப்பணியாளர்களிடம் காணப்படும் சோர்வும் அலுப்பும் அன்று காணாமல் போயிருந்தது. ஒடியோடி வேலை செய்து கொண்டிருந்தார்கள்.
மாலை ஐந்து மணி அளவில் கூட்டம் ஏற்பாடு செய்யப்பட்டிருந்தது. பொதுவாக நூலகக் கூட்டங்களுக்கு இளைஞர்கள் வருவது குறைவே. பெரும்பாலும் நாற்பது வயதைக் கடந்தவர்களே அதிகம் வருவார்கள். அதிலும் ஓய்வுபெற்றவர்களே மிக அதிகம். ஒன்றிரண்டு தீவிரவாசகர்கள் தவறாமல் வருவதுண்டு. கூட்டத்திற்கு வருபவர்களுக்கு தேநீரும் பிஸ்கட்டும் தருவது வழக்கம்
ரத்தினசாமி முதன்முறையாகத் தன் மனைவியோடு நூலகத்திற்கு வந்திருந்தார். அவர்கள் இருவரும் கூச்சத்துடன் நாற்காலியில் அமர்ந்திருப்பதைக் காண அத்தனை அழகாக இருந்தது.
கூட்டத்திற்கு நகைச்சுவைப்பேச்சாளர் ஒருவர் சிறப்புரையாற்ற அழைக்கப்பட்டிருந்தார். அவர் மதுரையிலிருந்து வரத் தாமதம் என்பதால் அனைவரும் காத்திருக்க வேண்டியதாகியது. ஒய்வு பெற்ற பேராசிரியர் ஒருவர் தலைமை வகித்தார். நூறு பேருக்கும் குறைவாகவே வந்திருந்தார்கள்.
ரத்தினசாமிக்கு ஒரு சால்வை அணிவித்துத் தங்க நிறத்தில் பிரேம்போட்ட வாழ்த்துமடல் ஒன்றை அளித்தார்கள். அதை வாங்கிக் கொள்ளும் போது அவரது கைகள் நடுங்குவதைக் கவனித்தேன்..
எளிய மனிதர்கள் தனக்குக் கிடைக்கும் அங்கீகாரத்தை ஏற்றுக் கொள்ளும் போது கண்கலங்கிவிடுகிறார்கள். அந்த அங்கீகாரம் என்பது காலம் தரும் பரிசு என்றே நினைக்கிறார்கள்.
ரத்தினசாமி மனைவியின் முகத்தில் அபூர்வமான சந்தோஷம். ஒரு மனிதன் புத்தகம் படிப்பதற்காகக் கௌரவிக்கப்படுகிறான் என்பது எத்தனை மகிழ்ச்சியான விஷயம்.
நூலகம் தரும் அங்கீகாரம் என்பது பெரிய கௌரவம். உலகின் மிகப்பெரிய இலக்கிய விருதுகளில் ஒன்றான சர்வதேச டப்ளின் இலக்கிய விருது உலகெங்கிலும் உள்ள பொது நூலகங்களின் பரிந்துரையின் பெயரில் அயர்லாந்தின் டப்ளின் நகரச் சபையால் வழங்கப்படுகிறது. இந்திய நூலகங்களும் இதற்கான பரிந்துரையை அனுப்பி வைக்கின்றன.
ஒவ்வொரு ஆண்டும் ஆங்கிலத்தில் எழுதப்பட்ட அல்லது மொழிபெயர்க்கப்பட்ட ஒரு நாவலுக்காக இந்த விருது வழங்கப்படுகிறது. இதன் தனிச்சிறப்பு விருதுத் தொகையான ஒரு லட்சம் யூரோ (இந்திய மதிப்பில் 88 லட்சம் ) எழுத்தாளருக்கும் மொழிபெயர்ப்பாளருக்கும் இடையில் பிரித்து அளிக்கப்படுகிறது. 75 சதவீதம் எழுத்தாளருக்கும் 25 சதவீதம் மொழிபெயர்ப்பாளருக்கும் வழங்கப்படுகிறது.
உலகளவில் 177 நாடுகளில் 400க்கும் மேற்பட்ட நூலக அமைப்புகள் ஒவ்வொரு ஆண்டும் தங்கள் மொழியில் வெளியான சிறந்த புத்தகங்களைப் பரிந்துரை செய்கின்றன – இதிலிருந்து ஒரு புத்தகம் சர்வதேச நீதிபதிகள் கொண்ட குழுவால் தேர்ந்தெடுக்கப்படுகிறது.
உலகின் மிகச்சிறந்த இலக்கியப்பரிசு நூலகத்தின் பரிந்துரையால் வழங்கப்படுவது பெருமையே.
எழுத்தாளர்களை இப்படி இந்தியா நூலகம் எதுவும் கௌரவிப்பதாகத் தெரியவில்லை.
அன்று நூலகத்தால் கௌரவிக்கப்பட்ட ரத்தினசாமியை நன்றியுரை வழங்கும்படி நூலகர் கேட்டுக் கொண்டார். அவர் தயக்கத்துடன் வேண்டாமே என்று மறுத்தார். ஒரு சில வார்த்தைகள் பேசுங்கள் என்று வற்புறுத்தவே அவர் எழுந்து மைக்கின் முன்பு சென்றார்.
பக்கத்தில் இருப்பவரிடம் சொல்வது போன்ற குரலில் பேச ஆரம்பித்தார்
“1954ல் லைப்ரரிக்கு வர ஆரம்பிச்சேன். தற்செயலாத் தான் வந்தேன். அப்போ எனக்குப் பதினாறு வயது இருக்கும். சினிமா தியேட்டருக்கு போய் டிக்கெட் கிடைக்காமல் தான் லைப்ரரிக்கு வந்தேன். அது கூட நானா வரலை. கந்தசாமினு ஒரு பிரண்டு தான் என்னை அழைச்சிட்டு வந்தான். அவன் இப்போ இல்லை. இறந்து போயிட்டான். ஆனால் அவன் எனக்குச் செய்த பெரிய உபகாரம் லைப்ரரிக்கு அழைச்சிட்டுப் போனது தான்.
அவன் தான் என்னை மெம்பராக்கி விட்டான். அப்போ என்ன வேலை செய்யப்போறோம். எப்படிப் பிழைக்கப்போறோம்னு மனசுல ஒரே குழப்பமா இருக்கும்.
எங்க அப்பா ஜவுளிகடையிலே வேலை பார்த்தார். நாங்க ஆறு பிள்ளைகள். வீட்டில ரொம்பக் கஷ்டம். வறுமை. எட்டாம் வகுப்பு வரை தான் படிச்சேன். அப்புறம் நானும் கடைவேலைக்குப் போயிட்டேன். ஆனா அந்தக் கடை வேலை பிடிக்கலை. வேற என்ன செய்றதுனு தெரியலை.
எங்க மாமா கடை தூத்துக்குடியில இருந்துச்சி அங்கே போய் வேலை செய்யலாமானு தோணுச்சி. அப்போ தான் லைப்ரரியில போய்ப் படிக்க ஆரம்பிச்சேன்.
என்ன படிக்கிறது எப்படிப் படிக்கிறதுனு எதுவும் தெரியாது. கையில கிடைக்கிற புத்தகத்தைப் படிப்பேன். நிறைய விஷயங்களைத் தெரிஞ்சிகிட முடிந்தது. புத்தகத்தைத் திறந்தவுடனே அது என்கூடப் பேசுறதா உணர்வேன். யாரோ பக்கத்துல இருந்து ஆலோசனை சொல்ற மாதிரியே இருக்கும்
அப்போ லைப்ரரி வேற இடத்துல இருந்துச்சி. வீட்ல இருந்து நடந்தே வருவேன். புத்தகம் எடுத்துகிட்டு போய் ஸ்கூல் கிரவுண்ட்ல உட்கார்ந்து படிச்சிகிட்டு இருப்பேன். படிக்கப் படிக்க மனசுல ஒரு தெம்பு. தைரியம் வர ஆரம்பிச்சது. லைப்ரரி இடம் மாறிக்கிட்டே இருந்துச்சி. நானும் விடவேயில்லை.
நாமளே ஒரு தொழில் பண்ணி பார்த்தா என்னனு தோணுச்சி. சிவகாசியில் போய் ஸ்கூல் நோட்டுகளை வாங்கிட்டு வந்து பையில் வச்சி ஒவ்வொரு ஸ்கூலா போய் விற்க ஆரம்பிச்சேன். அதுல நிறைய ஆள் பழக்கம் ஆகிருச்சி. அப்புறம் சின்னதா ஒரு ஸ்டேஷனரி கடை ஆரம்பிச்சேன். ரெண்டு வருஷம் நடத்தினேன். நிறையக் கடன். கடையை மூட வேண்டியதாகிப்போச்சி. மனசு உடைந்து போய் வீட்ல இருந்தேன். அப்பவும் புத்தகம் தான் துணை. படிச்சி படிச்சி தான் மனதை தேத்திக்கிட்டேன்
பிளாஸ்டிக் குழாய் செய்ற கம்பெனிலே வேலைக்குப் போனேன். அப்புறம் கல்யாணம் ஆகிருச்சி. ரெண்டு பொம்பளை பிள்ளைகள் பிறந்தது. ஆறு வருஷம் அந்தக் கம்பெனியிலே வேலை செய்தேன். சம்பளம் கட்டலை.
நாமளே பிளாஸ்டிக் குழாய் தயாரிக்கிற கம்பெனி ஆரம்பிப்போம்னு பொண்டாட்டி நகையை வித்து ஆரம்பிச்சேன். அது பிக்கப் ஆகிருச்சி. இருபத்தைந்து வருஷமா அது தான் என் தொழில்.
இந்த ஊர்லயே பிறந்து இந்த ஊர்லயே கல்யாணம் பண்ணிட்டு வாழ்ந்துகிட்டு இருக்கேன். மெட்ராஸ் வரைக்குப் போயிருக்கேன். அதுக்கு மேல எந்த ஊருக்கும் போனதில்ல. ஆனா புத்தகம் எத்தனை நாடுகளை, எத்தனை ஊரை அறிமுகம் செய்து வச்சிருக்கு. பைசா செலவு செய்யாமல் புத்தகம் படிச்சே லண்டனை தெரிஞ்சிகிட்டேன். பெரிய பெரிய தலைவர்களைப் பற்றிப் படிச்சிருக்கேன். உலக யுத்தம் பற்றிப் படிச்சிருக்கேன்.
சொந்த வாழ்க்கையில எத்தனையோ கஷ்டங்கள். சோதனைகள். அப்பவும் படிக்கிறதை விடலை.
நாட்டுல புதுசு புதுசா கட்சி ஆரம்பிச்சி தேர்தல் நடந்து ஆட்சி மாற்றம் வந்துனு நிறையப் பாத்துட்டேன். ஆனா என்னை ஒண்ணும் பாதிக்கலை. பிள்ளைகள் படிச்சி வளர்ந்து பெரிய ஆள் ஆகிட்டாங்க. எனக்கும் தலை நரைச்சி போச்சி. பொம்பளை பிள்ளைகளைக் கட்டிக் கொடுத்துட்டேன். ஆனா படிக்கிறதுல இருக்கிற ஆர்வம் குறையவேயில்லை
இனிமே எதுக்குப் படிக்கணும்னு மனசுல தோணவேயில்லை. குற்றாலம் அருவியில போய் நின்னா குளிச்சிட்டு வெளியே வர தோணவே தோணாது. குளிச்சிகிட்டே இருக்கணும்னு ஆசையா இருக்கும். படிக்கிறதும் அப்படித் தான். நிறைய நல்ல புத்தகங்கள் என் மனசை குளிர வைச்சிருக்கு.
முன்னாடி எல்லாம் புத்தகம் படிச்சி முடிச்சதும் நம்ம வாழ்க்கை எல்லாம் ஒண்ணுமே இல்லைனு தோணும். தனியா உட்கார்ந்து வருத்தப்படுவேன். ஆனா இப்போ அப்படியில்லை. நமக்குக் கிடைச்ச வாழ்க்கை அவ்வளவு தான். இதுக்குள்ளே யாரையும் கெடுக்காமல், கெட்டது செய்யாமல் வாழ்ந்திருக்கோம்னு தோணுது. அந்த அறிவு புத்தகம் கொடுத்தது.
நான் நன்றி சொல்லணும்னு நினைச்சா அந்தப் புத்தகங்களை எழுதுனவங்களுக்குத் தான் நன்றி சொல்லணும். என்னைப் போல அறைகுறைகளுக்கு இந்த லைப்ரரி தான் கோவில்.
வாரத்துல ரெண்டு தடவை லைப்ரரிக்கு வருவேன். புத்தகம் எடுத்துட்டு போவேன். நூலகத்தில நிறைய படிச்ச ஆட்களைப் பாத்துருக்கேன். யார் கிட்டயும் எதுவும் பேசமாட்டேன்.
எடுத்துட்டுப் போன புக்கை வீட்ல வைத்து நைட் தான் படிப்பேன். ராத்திரி பதினோறு மணி வரைக்கும் படிச்சிகிட்டு இருப்பேன். ஆனா இத்தனை வருஷத்துல என் பொண்டாட்டி ஒரு வார்த்தை ஏன் இப்படிப் புத்தகத்தைப் படிச்சிட்டு இருக்கீங்கன்னு கோவிச்சிகிடலே. இன்னைக்கு அவங்களுக்கு நன்றி சொல்லிகிடுறேன்.
மனசுல என்ன என்னமோ தோணிகிட்டு இருக்கு. நான் பேசுனதுல ஏதாவது தப்பு இருந்தால் மன்னிச்சிடுங்க. இதுக்கு மேல என்னால பேச முடியலை. உங்க எல்லோருக்கும் ரொம்ப நன்றி
என அவர் பேசி முடித்தபோது பார்வையாளர்கள் உணர்ச்சிப்பெருக்கில் கைதட்டினார்கள்
பேசத்தெரியாது. இரண்டு வார்த்தை பேசினால் தடுமாறுவேன் என்ற ரத்தினசாமி எப்படி இப்படித் தன் நாற்பதாண்டு கால வாழ்க்கையைக் கொட்டித் தீர்த்தார்.
படிப்பு ஒரு மனிதனைத் தேவையான இடத்தில் பேச வைக்கும். தேவையான இடத்தில் மௌனமாக்கும்.
ரத்தினசாமி பேசி முடித்து நாற்காலியில் அமர்ந்தபோது அவர் மனைவி கண்களைத் துடைத்துக் கொள்வதைக் கண்டேன். அவர் தன் வாழ்த்துமடலை தன் மனைவியிடம் கொடுத்து வைத்துக் கொள்ளச் சொன்னார். அதைத் தரும்போதும் ரத்தினசாமியின் கைகள் நடுங்கிக் கொண்டேயிருந்தன.
விழா முடிந்து விடைபெறும் போது ரத்தினசாமி குற்றவுணர்வோடு கேட்டார்
“ரொம்பப் பேசிட்டனா.. தப்பா எதுவும் பேசலையே“
“ரொம்ப நல்லா பேசுனீங்க. மனசைத் தொடுவதாக இருந்தது“ என்றோம்
ரத்தினசாமியின் மனைவியும் அதை அங்கீகரிப்பவர் போல ரத்தினசாமியைப் பார்த்துச் சொன்னார்
“உண்மையைத் தானே சொன்னீங்க“
அவர் சொன்னது சரி. உண்மையை தான் பேசினார். ஆனால் உண்மையைப் பொதுவெளியில் தயக்கமின்றிப் பேசப் புத்தகங்கள் தான் கற்றுத் தருகின்றன. உண்மை அழிவற்றது. உண்மையின் குரலைக் கேட்கும் போது நம்மை அறியாமல் கலங்கி விடுகிறோம்.
இந்த அங்கீகாரம் ரத்தினசாமியைப் போல எத்தனையோ பேருக்குத் தரப்பட வேண்டும்.
ஒவ்வொரு நூலகமும் இது போல எளிய வாசகரைக் கௌரவிக்க வேண்டும். அதுவே சிறந்த பண்பாட்டின் அடையாளமாக இருக்கும்
••