நினைவு ஒளிர்கிறது

ஒவ்வொரு வகுப்பாக என்னோடு படித்தவர்களின் பெயர்கள் முகங்களை நினைவில் கொண்டுவர முயற்சித்தேன். ஐந்து வகுப்புவரை படித்தவர்களின் ஒன்றிரண்டு பெயர்கள் மட்டுமே  நினைவில் நிற்கின்றன. கல்லூரியில் படித்தவர்கள் ஒரளவு நினைவில் இருக்கிறார்கள். ஆனால் முகம் நினைவிற்கு வரவில்லை.

 என்னோடு படிக்காத ஆனால் அதே தெருவில் வசித்த பெரிய பையன்கள் அருகாமை வீட்டுகாரர்கள். விடுமுறைக்கு ஊருக்கு வந்த நண்பர்கள், வழி பயணத்தில் சந்தித்தவர்கள் என யாவரும் நினைவில் அப்படியே இருக்கிறார்கள்.

தினகரன் என்ற பையன் ஒரேயொரு தரம் பம்பாயில் இருந்து எங்கள் கிராமத்திற்கு விடுமுறைக்கு வந்திருந்தான்.  அவனது தாத்தா பாட்டி வீடு நடுத்தெருவில் இருந்தது. அப்போது எனக்கு பனிரெண்டு வயதிருக்க கூடும்.  அந்த பையனோடு ஒரு வாரம் பழகியிருப்பேன் அவ்வளவே, ஆனால் அவனது முகம். அவன் அணிந்திருந்த  காலணி மற்றும் டவுசர் சட்டை அப்படியே மனதில் அழியாமல் இருக்கிறது.

அவன் தினசரி மாலைநேரம் விளையாட வருவதற்கு முன்பு முகம்கழுவி பவுடர் போட்டுக் கொண்டுவருவான். அது ரெமி பவுடர். வாசனையாக இருக்கும்,  தலையை அழகாக சீவியிருப்பான். கவனமாக தலைசீவும் சிறுவர்கள் அரிதாகவே இருக்கிறார்கள். இவன் அந்த ரகம். அவனது நடை, பேச்சு, சிரிப்பு அத்தனையிலும் பாந்தமிருந்தது.

எங்கள் ஊரில் விமானத்தை அருகில் பார்த்தவர்கள் குறைவு. தினகரன் விமானத்தை அருகில் பார்த்திருக்கிறான். அதை பற்றி அவனால் விளக்கமாக சொல்லவும் முடிந்தது. தினகரன் கப்பலில் போயிருக்கிறான். தினகரன் ஊரில் நிறைய சினிமா தியேட்டர்கள் இருக்கின்றன. தினகரன் சொந்தமாக ஒரு பர்ஸ் வைத்திருக்கிறான்.  இப்படி ஒரு நாளைக்குள் நிறைய அவனை பற்றி தெரிந்து கொண்டேன். சாக்லேட்டை சுவைத்து கொஞ்சம் கொஞ்சமாக சாப்பிட வேண்டும் என்று கற்றுக் கொடுத்தவன் அவனே.

அதுவரை நாங்கள் கடையில் சாக்லேட் வாங்கி பேப்பரை பிரித்த மறுநிமிசம் கடமுடவென மென்று தின்றுவிடுவோம். அவன் அப்படியில்லை. சாக்லெட்டை பிரித்து நாவில் வைத்து மெல்லச் சப்பி அதன் ருசி நாக்கெங்கும் படரவிட்டு அந்த தித்திப்பை உணர்ந்தபடியே சாப்பிடுவான்.  அப்படி சாப்பிட எனக்கு பொறுமை கிடையாது. அதை விட அப்படிச் செய்வது சாக்லெட்டை அவமானப்படுத்துவது என்று வேறு நினைப்பு. 

அவன் பம்பாயில் இருந்து ஒரு ரப்பர்பாலும், மவுத் ஆர்கனும் வாங்கி வந்திருந்தான். இரண்டு அவன் டவுசர் பாக்கெட்டிலே இருக்கும். அவன் உரக்க கத்தி கோபபட்டு நான் கண்டதேயில்லை.  இரண்டு மணிநேரம் விளையாடி முடிந்து வீடு திரும்பும் போது அவன் தலைமயிரில் ஒன்று கூட கலைந்திருக்காது. உடலில் சிறு தூசி ஒட்டியிருக்காது. குளித்து திரும்பியவனின் புத்துணர்ச்சி போலவே இருக்கும் அது எப்படி என்று எங்களுக்கு புரியவேயில்லை. அவன் அறியாமல் ஒன்றிரண்டு ஹிந்திவார்த்தைகள் பேசும் போது வந்துவிடும் அதற்காக அவனை கேலி செய்வோம். அவனுக்கு மரம் ஏற தெரியாது. நீச்சல் தெரியாது. எங்களை வேடிக்கை பார்த்தபடியே இருப்பான். 

ஒரு வார காலம் முடிந்து அவன் பாம்பே போகக் கிளம்பிய நாளில் எங்களிடம் வந்து அடுத்தவருசம் ஊருக்கு வருகிறேன். விளையாடலாம் என்றான். அவன் ஊருக்குபோகும்போது ரப்பர் பந்தை எங்களிடம் தந்துவிட்டு போவான் என்று எதிர்பார்த்தேன். அவன் அப்படி நடந்து கொள்ளவில்லை என்பதால் அவன் போனால் நமக்கென்ன என்று கொஞ்சம் கோபமாக இருந்ததேன்

அதன்பிறகு அவன் எங்கள் ஊருக்கு வரவேயில்லை. ஏன் வரவில்லை. என்ன ஆனது என்று நாங்களும் விசாரிக்கவில்லை. தினகரினின் தாத்தா செத்து போன போது அவன் வருவான் என்று எதிர்பார்தோம். அப்போதும் அவனது அம்மா அப்பா மட்டுமே வந்திருந்தார்கள். பனிரெண்டு வயதில் ஐந்து நாட்கள் பழகிய ஒருவனின் முகம் ஏன் இன்று வரை மறந்து போகாமல் அப்படியே இருக்கிறது.

தினகரன் இன்று எப்படியிருப்பான். என்ன செய்து கொண்டிருப்பான். அவன் நினைவில் நான் இருப்பேனா? ஒருவேளை அவனைச் சந்திக்க நேர்ந்தால் கூட என் மனதில் உள்ள சிறுவனாக அவன் இருக்கமாட்டான் இல்லையா. ஏன் இவனை மனது இத்தனை வருசமாக நினைவில் தேக்கிவைத்து கொண்டேயிருக்கிறது. 

ஒவ்வொரு மனிதனும் தனக்குள்ளாக மறக்கவே முடியாத நூறு பேரை கொண்டிருக்கிறான். அவர்களில் பலரை மறுபடி பார்க்காமலே கூட போயிருக்க கூடும். ஆனால் நினைவில் அவர்கள் இருந்து கொண்டேயிருக்கிறார்கள். 

சிறுவயதில் பார்த்த பலரது பெயர்கள் நினைவில் இருக்கின்றன முகம் மறந்து போய்விட்டது. சமகாலத்தில் சந்திக்கின்ற பலரது முகம் நினைவில் இருக்கிறது.  பெயர் மறந்து போய்விட்டிருக்கிறது. சந்திக்கவே இயலாத சென்றநூற்றாண்டின் எழுத்தாளர்கள், இசைக்கலைஞர்கள், சாகசபயணிகள்   ரொம்பவும் தெரிந்த அடுத்த வீட்டுகாரரை போல நினைவில் இருக்கிறார்கள்.

சிறுவயதில் எங்கள் ஊரில் இருந்த தபால்காரரை எனக்கு பிடிக்கும்.அவரது நினைவில் மொத்த ஊரும் அதன் மனிதர்களும் இருந்தார்கள். யார் வீட்டிற்கு யார் கடிதம் எழுதியிருக்கிறார்கள். அவர்கள் எந்த வழியில் உறவு என்றெல்லாம் தெரிந்து வைத்திருப்பார். . இறந்து போனவர்களை கூட அவர் மறப்பதேயில்லை. முகவரி தேடி அலைபவர்கள் அவரிடம் சென்றால் துல்லியமாக சொல்லி அனுப்பி வைப்பார்.

பள்ளி நாட்களில் என்னோடு படித்த சங்கரி என்ற பெண்ணின் அம்மா இறந்து போய்விட்டாள் என்று மாணவர்கள் அத்தனை பேரும் அவர்கள் வீட்டின் இறுதிசடங்கிற்காக சென்றிருந்தோம். சங்கரி கதறி கதறி அழுது கொண்டிருந்தாள். கலைந்த தலை, வீங்கிய கண்கள். அவள் அப்படி அழுது நாங்கள் பார்த்தேயில்லை. மாணவர்கள் எவரும் அழவேயில்லை. சில மாணவிகள் அறைகுறையாக ஆள் பார்த்து அழுதார்கள்.

சங்கரி எங்களை பார்த்து பார்த்து விம்மி அழுதாள்.  அவள் வீட்டின் முன்னால் ஒரு வாதாமரம் இருந்தது. அதில் வாதாம்பழம் இருக்கிறதா என்று மாணவர்கள் தேடிக் கொண்டிருந்தார்கள். சிலர் அருகாமை கல்கிடங்கில் நீந்தி குளிக்க போய்விட்டார்கள். மற்றவர்கள் சினிமா கதை பேசி விளையாடிக் கொண்டிருந்தோம்.

துக்கம் ஆறி பதினைந்து நாட்களுக்கு பிறகு பள்ளி திரும்பிய சங்கரி பசங்களோடு பேச மறுத்துவிட்டாள். காரணம் ஒருவனும் அவளது அம்மாவின் சாவிற்காக அழவேயில்லை என்று . போனால் போடி என்று விட்டுவிட்டார்கள். அடுத்த வருசம் அவள் படிப்பை தொடரவில்லை. அவள் என்ன ஆனாள் என்று கூட தெரியவேயில்லை. 

இது நடந்து எத்தனையோ வருசங்களுக்கு பிறகு ஒரு நாள் ஆஸ்திரேலியாவில் உள்ள ஒரு ஹோட்டல் அறையில் உறங்கி கொண்டிருக்கிறேன். கனவில் வந்த சங்கரி என் கையை பிடித்து கொண்டு நீயும் ஏன்டா அழவேயில்லை. எத்தனை நாள் எங்கம்மா உனக்காக பப்பாளிபழம் தந்திருக்கிறார்கள் என்று ஆதங்கத்துடன் கேட்டாள். கட்டுபடுத்த முடியாத துக்கத்துடன் வெடித்து அழுதேன். கண்விழித்து பார்த்தபோது நகரம் கடுமையான குளிரோடு துயிலில் ஆழ்ந்திருந்தது.

இந்த கேள்வியை கேட்பதற்காக தானா அந்தப் பெண் இத்தனை வருசமாக என் நினைவில் தங்கியிருந்திருக்கிறாள். நடுக்கமாக இருந்தது.

நினைவு வலியது. அது மனிதனை சாந்தம் கொள்ளவும் செய்கிறது. நிம்மதியற்று அலைக்கழியவும் விடுகிறது.

மனதின் எந்த கதவு எப்போது திறக்கும் என்று யாருக்கு தெரியும் என்று நகுலனின் வரியொன்று இருக்கிறது. அது நினைவுகளுக்கு மிகச்சரியாக பொருந்தக்கூடியதே.
**